Maud Adams była przewidziana do roli rosyjskiej agentki Olgi. Ostatecznie rolę tę otrzymała Lesley Anne-Down, choć nastąpiło to przez przypadek: Blake Edwards zamierzał przesłuchać Nicolę Pagett, grającą w serialu "Upstairs, Downstairs". Przez pomyłkę na przesłuchanie stawiła się Anne-Down, również grająca w tym serialu. Reżyser się nie zorientował i tak angaż otrzymała inna aktorka, niż wcześniej zamierzał.
W scenie w gabinecie prezydenta USA, gdy Charles Dreyfus pojawia się na wszystkich kanałach telewizyjnych, doradca prezydenta przełącza po kolei kanały i dochodzi do nr 9. Później, w zależności od ujęcia, kilkukrotnie następuje zamiana kanałów z 1. na 9. i odwrotnie.
Gdy Tournier ucieka z toalety na dach pociągu, widać korytarz za drzwiami toalety. Jednak gdy Tournier stoi na dachu, w dalekim ujęciu widać, że jest to pociąg bez korytarza.
Pod koniec filmu, gdy Clouseau, Cato i Olga wpadają do rzeki, w zależności od ujęcia zmieniają się ich pozycje oraz ilość gruzu wokół nich. Ponadto wyraźnie widać, że Petera Sellersa - aktora grającego inspektora Clouseau - zastępuje kaskader (ma on w przeciwieństwie do Sellersa nieowłosione plecy).
Gdy Clouseau wjeżdża windą na górę do swojego mieszkania, na podłogę wysypuje mu się ryż, który inspektor niósł wraz z innymi artykułami spożywczymi. Następnie otwiera on drzwi i w tym ujęciu ryżu nie ma. Chwilę później znów się pojawia.
Podczas sceny, gdy Clouseau rozmawia przez telefon w przebraniu Quasimodo, na horyzoncie widoczne są cienie domów, choć fabuła mówi, że akcja rozgrywa się w nocy. W tej scenie widoczne są również linki asekuracyjne, na których inspektor jest zawieszony.
W scenie w barze, gdy Clouseau i Ainsley Jarvis siedzą i rozmawiają, papuga Bruna wypróżnia się na prawe ramię płaszcza inspektora. Bruno wyciera kupę, ale plama zostaje. Jednak w następnym ujęciu nie ma po niej śladu.
Podczas walki z Clouseau Cato wbija drewniany kij w ekran telewizora. Widać wtedy, że ekran zrobiono z papieru.
Gdy Clouseau spada ze schodów w posiadłości Fassbenderów, widać, że Petera Sellersa podmienia kaskader.
Gdy Dreyfus robi pierwszą dziurę w suficie, aby szpiegować Clouseau, ten ostatni wysypuje cukier na część podłogi, którą obserwuje Dreyfus. Jednak w ujęciu przez teleskop nie widać po cukrze śladu.
Gdy Clouseau wyrywa Dreyfusowi ząb, po jego wyciągnięciu nadal go widać. Został jedynie zaczerniony, by wydawał się brakujący. Ponadto z dziąsła Dreyfusa nie leci ani kropla krwi.
Kiedy Clouseau uderza Cato nunczaku, ten trzyma swój kij pośrodku rączki. Jednak w następnym ujęciu, zanim wbija kij w telewizor, jego ręce są na jego końcu.
Dreyfus nadaje w telewizji piracką audycję, w której żąda wydania mu inspektora Clouseau. Parę scen później zostaje pokazane czarno-białe zdjęcie, zrobione rzekomo w trakcie nadawania audycji. Jednak ujęcie twarzy Dreyfusa na zdjęciu nie zgadza się z tym widocznym przez cały czas w telewizji.
Wchodząc do pokoju hotelowego inspektora Clouseau w Monachium, Tournier dotyka ściany za drzwiami i wówczas włącza się światło. Widać jednak wyraźnie, że tak naprawdę nie wcisnął on włącznika światła, ponieważ ten znajduje się wyżej na ścianie.
Po awanturze w klubie dla gejów w Soho, widać artykuł w gazecie z podobizną Clouseau i datą 12 lipca. Pozostałe wydarzenia w filmie rozgrywają się w październiku (np. Oktoberfest). Film nie obejmuje aż tak długiego okresu czasu.
Gdy nadinspektor Clouseau upada na półkę z bronią w domu profesora Fassbendera, powoduje wystrzał strzelby w stronę inspektora Quinlana. Słychać wtedy odgłos rykoszetu, mimo że Quinlan zostaje postrzelony w pośladek.
W scenie, w której Clouseau unosi się ponad balkonem w przebraniu Quasimodo, widać linki podtrzymujące aktora.
Gdy Clouseau walczy z Cato, w pewnym momencie na ciele nadinspektora widać cień kamery filmowej.
Gdy główny bohater wchodzi do kamienicy z zakupami, z jego papierowej torby wystaje bagietka. Chwilę później, kiedy mężczyzna wchodzi do mieszkania, po bułce francuskiej nie ma śladu.
Na początku filmu Dreyfus wpada do stawu i jest kompletnie przemoczony. Zanim jednak siada z Clouseau na ławce, w niektórych ujęciach jest niemal całkiem suchy. Kiedy mężczyźni rozmawiają, Dreyfus znowu jest przemoczony do suchej nitki.
W czasie walki Clouseau z Cato dzwoni telefon. Nadinspektor podchodzi do stolika i podnosi słuchawkę, a kamera pokazuje jego nogi. Widać wtedy, że Peter Sellers przesuwa but kawałek w bok, aby Herbert Lom mógł wywiercić dziurę w podłodze.
Film kręcony był w Anet (Francja), Navan (Irlandia), Nowym Jorku (Nowy Jork, USA), Surrey (Anglia, Wielka Brytania) i w Niemczech.
W czołówce Różowa Pantera parodiuje "Dźwięki muzyki" z 1965 r., w którym to filmie główną rolę gra Julie Andrews. Blake Edwards od 1969 roku był jej mężem.
Dreyfus sprawia, że budynek ONZ znika o 15.00 czasu wschodniego w USA. W tym samym czasie w Niemczech, gdzie przebywa przestępca, powinna być godzina 21.00, jednak zamiast ciemności widać tam światło słoneczne.
Oryginalna wersja filmu trwała 124 minuty, jednak została skrócona do 103 minut. Wycięty materiał obejmował głównie podróż inspektora Clouseau do Anglii i choć nigdy nie został oficjalnie wydany w całości, jego części pojawiły się w filmie "Ślad Różowej Pantery".
Film kręcono od lutego do czerwca 1976 roku.
Scenariusz do filmu został pierwotnie napisany do serialu telewizyjnego o przygodach inspektora Clouseau. Jednak, gdy "Powrót Różowej Pantery" okazał się niespodziewanym sukcesem, reżyser Blake Edwards postanowił nakręcić kolejny film pełnometrażowy.