Rolę porucznika Dana Kaffee grał na Broadway'u Tom Hulce, zastąpiony następnie przez Timothy'ego Busfielda. Jedynym aktorem z obsady broadway'owskiej pojawiającym się w filmie był Joshua Malina, prywatnie bliski przyjaciel Aarona Sorkina (gra w jednej ze scen asystenta postaci odtwarzanej przez Jacka Nicholsona).
Początkowo rolę Joanne Galloway miała zagrać Michelle Pfeiffer, jednak reżyser odrzucił ten pomysł, sądząc, że publiczność będzie zawiedziona, brakiem romansu między głównymi bohaterami, czego nie przewidywał scenariusz.
Na zdjęciach próbnych do roli Joanne Galloway pojawiły się: Julie Warner, Elizabeth Perkins, Linda Hamilton, Helen Hunt i Penelope Ann Miller.
Początkowo do roli Joanne Galloway w ogóle nie brano pod uwagę Demi Moore, ze względu na to, że była w ciąży.
Marines przez cały czas salutują jeden drugiemu w środku budynku sądu. Tak naprawdę żołnierze tej jednostki nie salutują, jeśli nie mają swojego militarnego nakrycia głowy, którego nie nosi się raczej wewnątrz jakichkolwiek pomieszczeń.
Kiedy Kaffee poznaje Galloway jego drugi guzik od marynarki jest odpięty. Chwilę później, kiedy siada, mundur jest zapięty na wszystkie guziki.
Kaffee utrzymuje, że służył w jednostce tylko 9 miesięcy. Odznaka, jaką nosi, jest jednak przyznawana za dwuletnie zasługi w amerykańskim Marines.
Lekarz sądowy stwierdza, że "kwas mlekowy wystąpił w momencie, gdy organizm zaczął spalać cukry zamiast tlenu". Zdanie to jednak nie jest prawdą - kwas mlekowy powstaje, gdy tkanki spalają cukry, ale bez obecności tlenu (a nie zamiast), który jest niezbędny w przebiegających fizjologicznie procesach.
Film kręcono w USA w Burbank, Culver City, Laguna Beach, Crystal Cove, Los Angeles, Newport Beach, Point Mugu (Kalifornia) oraz w Waszyngtonie (Dystrykt Kolumbii).
Początkowo rolę Komandora podporucznika Galloway'a zagrać miał mężczyzna.
Planowano scenę miłosną z udziałem Demi Moore i Toma Cruise'a, uznano jednak, że nie pasuje do filmu.
Scenarzysta Aaron Sorkin zaczerpnął pomysł na fabułę od swojej siostry, która spotkała się z podobnymi zdarzeniami w rzeczywistości - ofiara odniosła ciężkie obrażenia wskutek napaści przez dziewięciu żołnierzy (nie zmarła jednak, jak w filmie). Sorkin wykorzystał pomysł do napisania sztuki, a dopiero potem przekształcił ją w scenariusz filmowy, zresztą swój pierwszy w życiu.
Film kręcono od 21 października 1991 roku do 30 stycznia 1992 roku.